SKOPIOWANE Z -> http://www.ipo-sport.pl/page/0/103/10/ ROZWIJANIE POPĘDU ŁUPU CZĘŚĆ II – A. Winkler Artykuł jest kontynuacją części I. Omawialiśmy tam zasady rozbudzania popędu łupu u młodych psów a także potencjalne problemy, które mogą się pojawić. Podkreślałem także jak ważna jest praca pozoranta na tym etapie. W tej części chciałbym omówić ćwiczenia jakie wg mnie powinny być wykonane w trakcie pracy nad popędem łupu. Podsumowując podstawy jakie powinny być wypracowane z młodym psem, zakładamy, że pies opanował już następujące umiejętności: gryzie szmatkę / klin mocnym, pewnym chwytem umie nosić szmatkę / klin umie chwycić szmatkę / klin skacząc w górę szczeka na nieruchomego pozoranta biegnie za uciekającym pozorantem i chwyta szmatkę / klin w ruchu. Jeżeli pies umie już łapać klin w ruchu, z naskoku, próbuje pobudzić pozoranta do działania to jest to dobry moment aby zacząć naukę pracy na rękawie. Może to być zarówno miękki rękaw dla szczeniąt, lub bardziej zaawansowany (średnio miękki lub twardy). Podstawowe zasady treningu pozostają te same. Pierwszy krok wprowadzenia rękawa to nauczenie psa, że rękaw staje się nowym obiektem polowania. Zazwyczaj zaczynam od poruszania rękawem, blisko psa ale poza jego zasięgiem tak aby pobudzić jego chęć chwytania ale i spowodować lekką frustrację. Uważam, że nie należy zaczynać wprowadzania rękawa mając go nałożonego na ramię dwóch powodów: Mogę swobodnie poruszać rękawem i pobudzać psa bardziej intensywnie Doświadczenie z wieloma psami pokazało mi, że wiele psów na początku ma pewne obawy z chwytem na rękawie, który jest częścią ciała człowieka. Na tym etapie treningu musimy zwrócić uwagę aby pies pozbył się wszelkich obaw i zawahań w trakcie pracy tak aby jego popędy mogły rozwijać się swobodnie. Pamiętajmy także że to rękaw ma stać się dla psa celem polowania i w trakcie pracy nigdy nie może kierować się w stronę psa ale zawsze od niego się oddalać. Jeżeli chodzi o pracę pozoranta to ważne aby jego ruchy nie zakłócały pracy psa i skupienia na rękawie dlatego też nie mogą w żadnym razie odzwierciedlać ruchów grożących. Pierwsze chwyty na rękawie: Pies musi mieć szanse na pełny chwyt już za pierwszym razem Zaraz po chwycie pies zdobywa nagrodę Ważne aby miejsce chwytu na rękawie także było uwzględnione i podanie rękawa musi umożliwić chwyt w środku. Kiedy tylko pies zdobywa rękaw, uczymy trzymania go. W tym celu mamy przywiązaną linkę do rękawa którą ciągniemy i zmuszamy psa do wzmocnienia chwytu. Pies pracuje oczywiście na smyczy lub jest przywiązany. Kolejne etapy to nauka celowania i techniki chwytu. Na początku kiedy wprowadzamy elementy ataku a pies wciąż pracuje na gryzaku ( poprzednich artykułach pisałem że praca nad popędem obrony możemy zacząć także we wczesnych fazach nauki) przejście na rękaw zmusza go do lepszego bardziej precyzyjnego celowania. Dlatego pozorant musi bardzo delikatnie przyjmować psa i trzymać rękaw blisko siebie zmniejszając postawę grożącą wobec psa. Pozorant powinien przesuwać się ukosem wobec psa, nie frontalnie pies wypuszczany jest tak aby dosięgnąć rękawa w jak najlepszym momencie. Osobiście nie ma nic przeciwko temu aby pies nie dosięgną rękawa parę razy tak aby pobudzić jego chęć poprzez wywołanie lekkiej frustracji. Odsuwam się od psa, poruszam rękawem i upewniam się że oczy psa skupione są na rękawie i wtedy na znak przewodnik puszcza psa, pies dobiega i kiedy wyskakuje ustawiam się nieruchomo i pozwalam mu wycelować w rękaw. Po chwycie pies natychmiast zdobywa rękaw. Wymaga to dużego refleksu od pozoranta i dobrego zgrania w czasie ale efekty są warte tego. Jeżeli pies nie złapie pełnym chwytem na tym etapie pozwalam mu poprawić. Kolejny etap to nauka walki na rękawie. Oznacza to zmuszenie psa do wysiłku utrzymania rękawa. Pies ma wzmacniać chwyt, ciągnąć w swoją stronę, potrząsać. Wg mnie wzmacnianie chwytu to najbardziej pożądane zachowanie dla celów przyszłego sportu. U psów tego typu zachowania pojawiają się różnie w czasie, od wieku szczenięcego aż dopiero na etapie dojrzewania kolo 18 miesiąca. Dlatego należy uważnie obserwować psa i nagradzać je kiedy tylko zaczną się pojawiać. Jak ja uczę walki: Pies jest w chwycie, przewodnik napina smycz a pozorant trzyma linke przypiętą do rękawa bądź gryzaka spokojnie ale również lekko napiętą. Jest ustawiony bokiem do psa. Prowokujemy akcje u psa poprzez lekkie poruszenie rękawem i próbę jego odsunięcia od psa. Możemy także przykryć oczy psa, lub podnieść jego przednie łapy. To powoduje stres ale w takiej dawce aby nie przestraszyć psa ale go zmusić do działania. Wyczucie jest tutaj bardzo ważne. Pies czując że traci łup powinien zacząć o niego walczyć i tu pojawia się nasze pożądane zachowanie. Zauważmy że na reakcje psa bezpośredni wpływ ma stres jaki się pojawia w trakcie chwytu. Stres może pojawić się w każdym momencie na placu nawet jeżeli nie jest to naszym celem. Jeżeli pojawiają się wówczas zachowania walki od razu należy psa nagrodzić. Stopniowo tylko te najmocniejsze zachowania walki będą nagradzane. Tak aby rozwijać psa. Kolejne ważne ćwiczenie do nauka psa przechodzeni w popęd łupu po fazie pilnowania. Bardzo dużo psów traci punkty w tej części egzaminów ponieważ przewodnika ma zbyt duży wpływ na psa i gasi jego popęd łupu posłuszeństwem. Pamiętajmy że posłuszeństwo mówi psu czy może podążać za instynktem czy musi się powstrzymać. Ideałem w tej sytuacji jest umiejętność ‘cappingu’ czyli skumulowania energii popędu aż do momentu kiedy pies może ją wydobyć. Niestety istnieje bardzo cienka linia pomiędzy cappingiem a zgaszeniem psa. Jak zaczynam to ćwiczenie: pies jest w pozycji waruj ale przewodnik trzyma go za smycz. Na mój znak puszcza psa, chwyt i nagroda. Z czasem pies uczy się, że posłuszeństwo jest drogą do chwytu. Kolejne etapy to zostawienie psa samego w pozycji waruj(bez trzymania) i na końcu z przewodnikiem który oddala się od psa tak jak w schemacie IPO. Podobnie stopniuje się schemat transportu. Celem rozwijania popędu łupu jest nauczenie psa włączania w obecności pozoranta. Rękaw ma stać się nagrodą, celem polowania i bodźcem który włącza osa do działania. Pamiętajmy też że na bazie tego popędu rozwijane są umiejętności walki u psa. I to dopiero jako całość tworzy obraz psa sportowego.